Boer zoekt vrouw

Zoals menig Nederlander zitten ook wij elke zondagavond trouw aan de tv gekluisterd de avonturen van “Boer zoekt Vrouw” te volgen. In het bijzonder boer Wim in Tanzania. Met zijn robuuste voorkomen en typisch Hollandse nuchterheid lijkt hij er aardig in te slagen om zijn vrouwen warm te maken voor een avontuur in het Afrikaanse continent.

Elke aflevering die hem dichter bij de ‘ware’ brengt, brengt ons ook weer een week dichter bij ons vertrek naar Tanzania. Toch lijkt het leven in Afrika nog relatief ver weg. Het is bijna niet voor te stellen dat we over minder dan twee maanden de Europese winter in mogen ruilen voor zomerse temperaturen, de kale bossen voor bloeiende jacarandas en het vlakke landschap voor ruige heuvels en de imponerende top van de Kilimanjaro. Dat we, net zoals Wim en zijn dames, dagelijks op een veranda in een tropische tuin zitten. En dat we Julian zijn eerste giraffen en olifanten kunnen laten zien!

Uiteraard zal er ook een bezoekje aan de Simba Farm van Wim gepland worden. En zal blijken of de zoektocht van deze boer uiteindelijk geslaagd is...

Simba Farm

Een nieuw jaar, een nieuw land

Ons verblijf in Oeganda is een periode waar we met regelmaat en plezier aan terugdenken. In die 7 jaar hebben we veel meegemaakt, veel geleerd en hebben we vooral kennis kunnen maken met de schoonheid van het continent. Niet voor niets wordt er gezegd "You can leave Africa, but Africa will never leave you". 

Hoe zeer dat waar is blijkt nu, na exact twee jaar. Twee jaar na onze terugkomst zijn we opnieuw bezig met de voorbereidingen voor een grote stap in ons leven, en staan we op het punt om Nederland weer achter ons te laten. Dit keer geen Mukono in Oeganda maar Arusha in het buurland Tanzania. Nog geen 1000 km van elkaar maar toch zo verschillend. Een compleet ander land met een ander klimaat, landschap en taal. En dit keer niet met z'n tweetjes, maar met een 1-jarig jongetje en een 2-jarige hond. 

Terwijl Bas inmiddels gestart is met zijn inwerkperiode bij het nieuwe bedrijf, hebben we de eerste reizigersvaccinaties er ook op zitten. Voor ons is het niet meer dan een herhaling van enkele verlopen inentingen. Maar Julian mag de meeste kruisjes achter zijn naam zetten! Of hij daar nou zo blij mee is...